XIX-wieczny ślub

Początek jesieni sprzyja zmianom. Jak pewnie zauważyliście dotarły one także na bloga. Przez najbliższy czas będziecie mogli podziwiać moją koleżankę Alinę w ciuszkach retro, których wyjątkowość podkreśla swoją niesamowitą urodą.
Alina, tak jak i ja, jest pasjonatką XIX wieku, dawnych zwyczajów, życia i mody, dlatego sesja zdjęciowa w starym stylu była dla nas ogromną przyjemnością. Mam nadzieję, że jeszcze nie raz będziemy bawić się w ten sposób, wymieniając rolami fotografki i modelki.
......
Jesień jako nostalgiczna pora roku sprzyja wspomnieniom. Jednak to nie tylko czas deszczowych dni oraz święta zmarłych. Słoneczna jesień, jakiej jesteśmy świadkami, sprawia, że brodząc wśród opadłych liści można wyobrażać sobie dawne życie w ziemiańskim dworze, jesienne prace w polu oraz angielski park mieniący się przeróżnymi barwami października.

W XIX wieku jesień była jedną z popularniejszych pór roku do zawierania ślubów. Zakończone prace w polu, pełne spiżarnie i większa dzięki temu ilość czasu wolnego, sprzyjała życiu rodzinnemu. Instytucja małżeństwa stanowiła dla kobiet jedyną przepustkę do uzyskania względnej niezależności i prestiżu. Stara panna czyli kobieta już przed 30-stką traciła w zasadzie wszelkie nadzieje na zamążpójście i zmianę pozycji społecznej. Zazwyczaj już do końca życia pozostawała we dworze bliższej lub dalszej rodziny w charakterze rezydentki pomagając w gospodarstwie oraz zajmując się działalnością charytatywną.
Wiek odpowiedni do zamęścia zmieniał się. Na początku XIX wieku Kajetan Kraszewski wspomina, że "żeniąc się Ojciec nasz miał lat 21, a matka 15", jednak pod koniec wieku radzono czekać kobiecie co najmniej do 20 urodzin, by uniknąć późniejszego rozczarowania.
Szczególnie groźbę staropanieństwa przeżywano w domach gdzie było wiele córek. W majątkach położonych na dalekich Kresach z dala od sąsiadów i miasta, gdzie panny mogłyby bywać w towarzystwie zagrożenie to było całkiem realne. Niestety często zdarzało się tak, że miłość znały one jedynie z popularnych wówczas romansów i francuskich książek.
Jeżeli już doszło do zaślubin, w ich celebrowaniu uczestniczyła cała wiejska społeczność. Okoliczni chłopi dekorowali bramy i zbierali się przed kościołem, by wspólnie pomodlić się o szczęście pary młodej. W Królestwie Polskim do tradycji należało strzelanie z batów, którymi furmani przerywali weselny obiad, a który nowożeńcy musieli... opłacić kilkoma rublami. Wraz z upływem XIX stulecia, we dworze rezygnowano z różnych dawnych obrządków - zrękowiny o północy, oczepiny, przenosiny, dzielenie kołacza (zachowały się one bardziej w tradycji chłopskiego wesela). Niektóre elementy tradycyjnych zaślubin były dla wielu ziemian wymysłem i dziwactwem. W pamiętniku z 1875 roku możemy przeczytać o zdziwieniu panny młodej, która pod stołem odkryła dobierającego się do jej trzewika gościa, który staropolskim zwyczajem chciał z niego wypić jej zdrowie.
Jakby nie było, każda zabawa weselna była wspaniałą rozrywką, a śluby znaczniejszych ziemian i arystokracji stawały się wydarzeniami towarzyskimi, o których pisano w lokalnych gazetach i długo wspominano w chłodne jesienne wieczory.

(zdjęcia: Emnilda)