Opowieść mocno halloweenowa

Było już dobrze po północy, kiedy przyszłam do lasu wraz z Tomkiem. Cisza, jaka nas spowijała sprawiała wrażenie pewnej niesamowitości i lęku. Nie był to do końca strach przed dzikimi zwierzętami, ale owo przeświadczenie, że oto niedaleko czai się ktoś lub coś nie z tego wymiaru. Czekaliśmy rozglądając się wokoło, jednak w skąpym świetle ognika mogliśmy zauważyć tylko zarys pobliskich krzewów i czarną przestrzeń między nimi. Szumiało wysoko w koronach drzew... lecz nagle usłyszeliśmy gdzieś w oddali jakiś głos... nieludzki głos. Był to jęk, którego nie da się opisać, ale który uwodził i pchał nas głębiej w las, ku tej istocie, która go wydawała. Szliśmy dobrze znaną ścieżką, która jednak w nocnej głuszy nie wydawała się ani trochę swojska. Nagle, gdzieś w oddali zobaczyliśmy, że coś rozjaśnia drzewa, coś się porusza. Stanęliśmy i patrzyli zafascynowani jak jakieś nieznane źródło światła rozprasza leśne ciemności. Jęk ustał, ale coś się do nas zbliżało, światło było coraz mocniejsze, drzewa coraz bardziej wyraźne, aż w końcu naszym oczom ukazała się postać Białej Damy z rozwianymi, ciemnymi włosami i strasznymi, czarnymi oczami, którymi łypała na nas groźnie. Wyciągnęła prawą rękę w naszym kierunku, lewą zaś otarła spływającą z jej wargi krew. Staliśmy jak zaczarowani, ale byłam na tyle przytomna by wyciągnąć aparat i zrobić jej kilka zdjęć. Szła ku nam powoli, przestępując z nogi na nogę; kołysząc się z prawa na lewo i nawet nie zauważyłam, kiedy była już tak blisko, że swoimi kościstymi palcami trzymała Tomka za ramiona. Próbował się wyrwać ale miała zbyt wielką siłę. Patrzyła, a raczej wpatrywała się w niego tak długo, aż zamknął oczy, a wszystko wokół nas zaczęło wirować z ogromną prędkością. Nie wiedziałam co się dzieje, widziałam tylko masę szarej mgły otaczającą nas i nagle gdzieś w tej gęstej masie zobaczyłam twarz Tomka, który stał się potworem z zieloną twarzą. Jedynym co przypominało jego dawną twarz był uśmiech...
......
Obudziłam się w samochodzie, który był zaparkowany w lesie, a jego siwiała oświetlały okolicę. Obok mnie siedział Tomek i uśmiechał się tym samym uśmiechem, który już skądś znałam...
- To jak? Robimy sesję zdjęciową na Halloween? - zapytał.
Spojrzałam na niego dziwnie i zaczęłam sobie przypominać różne dziwne rzeczy, ale widocznie był to tylko sen.
- No jasne! - wyskoczyłam niby ochoczo z samochodu, choć cały czas czułam się nieswojo.
Tomek zaczął ustawiać aparat, lecz nagle zawołał mnie z przerażeniem w głosie. Podeszłam do niego i spojrzałam w ekran. Były tam dobrze mi znane zdjęcia Białej Damy i zielonego potwora. Nie wiedziałam już co było prawdą, a co snem.

(zdjęcia: Włóczykij zamieniony we Frankensteina:)