Paris la nuit

Cóż. Nie wyszło tak jakbym chciała. Ani to Paryż, ani frywolne zdjęcia, ani noc, czy choćby zmierzch. Ale, szczerze mówiąc, skojarzenie z Kiki nasunęło mi się w momencie, kiedy zobaczyłam zdjęcia już w komputerze i doszłam do wniosku, że opowiem dziś o niej - królowej Montparnasse'u, osobie, którą podziwiam i zazdroszczę szalonego życia.
......
Chodzi właśnie o Kiki, jedną z najciekawszych postaci paryskiej bohemy lat 20, przyjaciółkę artystów, muzę fotografów i malarzy, aktorkę, artystkę pełną gębą, której, jak mówiła, starcza chleb z cebulą i szklaneczka czerwonego wina; która po nocach włóczyła się po knajpach, wylizywała kieliszki po absyncie i śpiewała sprośne piosenki tańcząc na stole. Kiki stała się symbolem rewolucji obyczajowej, zachowywała się bezpruderyjne, pojawiając się w modnych restauracjach, o zgrozo, bez kapelusza i męskiego towarzystwa, a często też bez ubrania, które zastępowała... koronka przyszyta do płaszcza i udająca suknię.
Była sobą, nie słuchała dobrych rad i wiodła życie pełne burzliwych przygód i romansów, a skandale jakie wywoływała budziły w niej uczucie szczęścia. To dla niej wielu odwiedzało podejrzane kabarety i speluny, gdzie uwodziła publiczność swoim melodyjnym głosem. Pod koniec lat dwudziestych odbył się wernisaż jej prac malarskich, które sprzedane zostały z wielkim powodzeniem. Kiki mogła zbić fortunę - miała talent i to coś, jednak fortuna jej nie interesowała. Mówiła, że życie opiera się na trzech zasadach: jest panią samej siebie, może robić to co chce a wieczorem może tańczyć!
......
Polecam Wam książkę biograficzną o tej niezwykłej kobiecie Kiki. Królowa Montparnasse'u autorstwa Lou Mollgaard. Poniżej dwa fragmenty:

W niektóre wieczory Kiki daje pokaz zaimprowizowanych, groteskowych min. Naśladuje zwierzęta i niektórych klientów, na przykład udaje kurę, chodząc miedzy stolikami, albo wpiąwszy sobie kwiat we włosy, tańczy kankana i podnosi nogę wyżej niż wypada. Kiedy ma już trochę 'w czubie', nachodzi ją ochota, by wyglądać jak mucha chodząca po suficie - z nogami do góry i głową w dół. Spódnica spada jej wówczas na głowę jak abażur. Zwykle łamie wtedy obcasy, a do tego musi płacić 20 franków szefowi sali i okazywać więcej względów typom z obyczajówki za przymknięcie oczu i niekaranie jej za to, że udając muchę, nie ma na sobie majtek...

Wszyscy utytułowani snobi przerażają ją niemal w takim samym stopniu, jak historie o Draculi. Czuje się swobodnie jedynie w towarzystwie przyjaciół artystów, którzy często nie mają czym zapłacić za szklankę wina. Woli uprzejmość ubogich. Wystarczy jej choćby ten niezwykły kloszard, który kłania się za każdym razem, kiedy przechodzi obok jej stolika w Le Dôme i mówi ceremonialnym głosem - "Madame Kiki, pani ma wszystko, a ja nie mam niczego, co mógłbym pani ofiarować". Robi się jej wówczas przyjemnie i czuje się szczęśliwa, że żyje.

......

A swój ubiór kupiłam, w całości, w poniedziałek. Tak się składa, że mam rękę do wyszukiwania zestawów i kiedy przymierzę takowy w kabinie, trudno mi się rozstać z poszczególnymi rzeczami. Szczęśliwie można rzec, że to 'tylko' ciucholand i odpływ pieniędzy nie jest bardzo dotkliwy.

A poniżej zdjęcie bardzo ciekawego, paryskiego lokalu, które wyszperałam kiedyś w internecie - musiało być tam bardzo mhrrrocznie, a sceniczne występy artystów z pewnością pełne były czarnego humoru! Podoba się Wam? Mnie bardzo!

(zdjęcia: Oleńka"milusi pyszczek"Banaszaczek-miało być słodko - może być?/Olsy"Malina-co ma usta słodsze od Stalina"Malińska)