Lubsko się lubi!

W pierwszy weekend majowy przyszło mi być gościem na weselu Kasi i Przemka, które odbyło się w Lubsku, miasteczku leżącym nieopodal niemieckiej granicy.
......
Na spacer po tym uroczym miejscu wybrałam się skoro świt, kiedy zmęczeni goście jeszcze spali i włóczyłam się tak kilka godzin, poznając wszystkie fantastyczne zakamarki i odludzia. Powiem krótko: Lubsko jest piękne! Gdybym tylko miała możliwość, przeprowadziłabym się tam natychmiast i zamieszkała w stylowym, brudnoróżowym domu, który widać na zdjęciach. Stoi sobie trochę oddalony od centrum, na górce, z której roztacza się cudny widok i jest zamaskowany zielenią.
Do tego Lubsko jest magiczne. Nigdy nie byłam w miejscu, które spodobałoby mi się w całości. Zazwyczaj lubię konkretne place, parki czy ulice... a Lubsko lubię za całokształt. W każdym zakątku można odnaleźć coś niesamowitego, poczuć się jak we śnie, w filmie, lub bohater niezwykłej przygody. Mało tego! Będąc tam zwiedziłam prawie pół świata. Serio. Widząc stare, zniszczone domy z rzeźbionymi, okazałymi elewacjami, przeniosłam się do Hawany, gdzie mnóstwo jest takich, pamiętających złote, arystokratyczne czasy, zabytków. Kanały przecinające centrum miasta, bogato zdobiona zabudowa w pastelowych kolorach wokół nich, skojarzyły mi się natychmiast z Petersburgiem, a niskie, jednopiętrowe domki na uliczkach wybrukowanych kocimi łbami z Wilnem. Odnalazłam też tajemnicze zaułki i brudne podwórza, miejsca gdzie kamieniczka stoi przy kamieniczce a w każdej widoczny jest ślad paryskiego Montmartre'u. Włócząc się natomiast po łąkach i lasach otaczających Lubsko, słuchając bąków, dzięciołów i kukułek, patrząc na zamglony horyzont, czułam się co najmniej jak bohaterka jednej z powieści Jane Austen żyjąca na spokojnej, angielskiej wsi. Szłam przed siebie z radosną niepewnością prowadzącej mnie drogi, a chłonąc całą sobą każdy szelest liści i promień słońca, myślałam sobie, jak to jest w jednej piosence:

and the road becomes my bride

(...)

and she keeps me satisfied

gives me all I need.

A jakby tego było mało, okazało się, że trafiłam też do Delhi, gdzie podziwiać mogłam Czerwony Fort, czy raczej piękną lubską kamienicę, która przez swoją architekturę i misterne wykończenie bardzo mi się z tym zabytkiem skojarzyła.
Najzabawniejsze zaś jest to, że w Lubsku znajduje się biuro turystyczne 'Sylwia' (tak właśnie mam na imię) i muszę stwierdzić, że rzeczywiście sama dla siebie okazałam się najlepszym biurem turystycznym. Nie każdy potrafi zwiedzić pół świata w kilka godzin, angażując w to tylko (i aż) własną wyobraźnię. Kto wie, może kiedyś wybiorę się na księżyc?
......
A do Lubska wybierzcie się koniecznie!

Żeby było nie tylko turystycznie, a również modowo, prezentuję swoją poprawinową kreację, mając nadzieję, że niedługo pokażę inne.