Peruwiańska koszula i cuda

Post dedykowany Pani la Mome i wszystkim którzy chcieli, a nie mogli przybyć na festiwalowe wykłady. Przypominam, że całość trwa do niedzieli, więc jeszcze można nadrobić zaległości:)
......
Było bardzo miło i bardzo owocnie. Wzięłam udział w sumie w czterech wykładach poruszających rozmaite aspekty życia kobiet (lub lepiej byłoby: życia i kobiet) w Hiszpanii i Ameryce Łacińskiej. Pierwszy dotyczył osobliwych kobiet Peru, z których największe wrażenie zrobiła na mnie La tapala limeña, czyli zakryta piękność limańska, którą w swoim czasie mogła być każda kobieta. Wystarczyło by narzuciła na siebie szal, za którym ukrywała twarz i dzięki któremu choć na chwilę mogła poczuć się wolna, bez obaw wyjść na ulicę i być niezależną, uwodzącą mężczyzn damą. Bo właśnie flirt był jedną z 'zabaw', jakie taka kobieta prowadziła. Posługiwała się w tym celu ślicznymi stopami widocznymi spod krótkiej (bo sięgającej ponad kostkę) spódnicy, talią osy co podkreślała szeroka suknia i wspomnianym szalem, zza którego wystawało zazwyczaj jedno oko obserwujące świat. Niestety moda ta zaniknęła w XIX w., kiedy do Peru masowo zaczął napływać styl paryski odsłaniający, ku uciesze panów, to i owo.
Ciekawa jest również postać Sarity Colonii, świętej ludu, patronki mniejszości seksualnych i złodziei, którzy tatuują sobie jej wizerunek na plecach, by chroniła ich od tyłu, kiedy 'pracują'. Tatuaże z Saritą wykonują też ludzie z innych kręgów, z reguły w podzięce za dokonanie cudu przez 'świętą', a że cudów jest mnóstwo, to tatuaże te są bardzo popularne. Nie wiadomo nawet dokładnie dlaczego to właśnie ona wywiera tak silny wpływ na ludową religijność - wiodła proste życie, była pomocna, serdeczna i jak mówi legenda, kiedy napadła ją grupa mężczyzna chcących ją zgwałcić, jej narządy płciowe w cudowny sposób zniknęły. Kościół nigdy nie zainteresował się Saritą i odcina się od wszelkich przejawów jej kultu.
......
Wciągnął mnie też wykład dotyczący codziennego życia Indian Bora, mieszkających w wiosce nieopodal Iquitos, którzy z jednej strony zachowują tradycyjne obrzędy, z drugiej jednak coraz bardziej uzależniają się od cywilizacji, żyjąc w stanie pewnego zawieszenia. Szczególnie uderzył mnie, przypadkowo zresztą wspomniany, przykład jednej Indianki, która wraz z innymi mieszkańcami wioski musi rozbierać się, by dać żądnym wrażeń turystom pokaz 'prawdziwego' , tradycyjnego, indiańskiego życia i zwyczajów, a przy okazji zarobić na utrzymanie. Proponuję, by w pokaz wciągnąć tychże turystów, rozebrać ich również i zaproponować zabawę pt. "i ty poczuj się jak Indianin", a ewentualnych opornych potraktować strzałką z kurarą. To dopiero byłaby przygoda!
Ale tak naprawdę wykład ten dotyczył macierzyństwa, porodu i opieki nad dziećmi. Tak na marginesie, strasznie podoba mi się to, że u Indian wszystko odbywa się naturalnie. Nie znają cesarskiego cięcia - jeśli dziecko jest nieodpowiednio ułożone, za pomocą masaży brzucha, doświadczone kobiety układają je w dobrej wyjściowej pozycji. A kiedy już się urodzi, nikt za bardzo nie przejmuje się sterylnością i higieną. Dzieci chodzą bez pieluch, kąpią się w ogólnie dostępnej rzece i... mają się dobrze! Tak samo dobrze mają się indiańskie matki, które są piękne i zachowują gęste włosy przez długie lata, dzięki wykorzystaniu tego, co oferuje natura i Pachamama.
A jeśli chodzi o kwestię 'rozwodu', sprawa jest prosta:" jeżeli ktoś ma kogoś dosyć, to wychodzi z domu i nie wraca".
......
Poznałam też bliżej postać meksykańskiej malarki Remedios Varo, niedocenianej surrealistki, której odrobinę sławy, takie mam wrażenie, odebrała 'kolorowa' Frida Kahlo. Remedios była równie oryginalna, i choć na jej obrazach nie znajdziemy typowych - dla meksykańskiego malarstwa i Meksyku w ogóle - wyobrażeń, jak np. tradycyjnego motywu śmierci z czaszkami i kolorowymi wieńcami, to jednak jej obrazy są przesycone rozmaitą symboliką i ma się wrażenie, ze każdy z nich mówi do nas tajemnym językiem, a nawet się rusza, próbując przekazać istotne treści dotyczące życia, filozofii i podświadomości. Popatrzcie zresztą sami, choćby TUTAJ.
Poza tym Remedios była kobietą z ogromnym poczuciem humoru. Pisała listy do przypadkowych osób wybranych z książki telefonicznej, proponując im zabicie nudy i rutyny wizytą w jej domu, w którym czekało mnóstwo atrakcji i serdeczności! Niestety, ten sympatyczny zwyczaj wynikał raczej z wielkiej samotności Remedios, co jednak nie zmienia faktu, że była to całkowicie niezwykła kobieta!
......
A poniżej moja najnowsza, poniedziałkowa zdobycz - peruwiańska koszula, która urzekła mnie tradycyjnym, ludowym wzornictwem. Na jednym z wykładów dowiedziałam się, że układ wzorów na inkaskich tkaninach ściśle określał właściciela odzienia; udzielał informacji o tym, kim jest, skąd pochodzi i czym się zajmuje.
A szczerze mówiąc (choć to kompletnie inna kultura i rejon), to właściwie moim pierwszym skojarzeniem związanym z wyhaftowanymi na koszuli twarzami, były posągi Olmeków, więc może jest to symbol jakiegoś olmeckiego klanu wielkogłowych?
A gdyby kiedyś ktoś z Was zobaczył gdzieś peruwiańską spódnicę lub materiał w takim stylu, to proszę o namiary! Będę (prawie) dozgonnie wdzięczna!

A jakby tych wszystkich cudów było mało, to jeszcze się pochwalę moim nowym matero - naczynkiem do Yerby, które właśnie dostałam w wielkiej paczce pełnej niespodzianek o których napiszę zaś! A teraz zmykam oddawać się urokom picia:) Adiós!