Wsi angielska, wsi wesoła

Długo się przygotowywałam do napisania tego posta. Zastanawiałam się nad zrobieniem zdjęć, nie mogłam zabrać się do przerzucenia ich do laptopa, a potem umieszczenia na blogspocie. Do tego wszystkiego przyszła jesień, i grzybobranie oraz robienie przetworów pochłonęło mnie zupełnie. Na dodatek zwolniłam się z pracy (I wiecie co? Jeśli ludzie po rozwodzie są tak szczęśliwi jak ja po porzuceniu pracy, to nie dziwią mnie już nic a nic rozwodowe imprezy!). To tyle tytułem wstępu.

......

Prawie dwa lata temu wyprowadziłam się na wieś (z gatunku tych, gdzie jest jeden - dosłownie - sklep). Z początku trudno było mi znieść dużą odległość od miasta, a także to, że ostatni autobus z tegoż miasta odjeżdża do domu o 22.30, czyli w standardowej porze rozkręcania się spotkań towarzyskich. Po dwóch latach mogę stwierdzić, że za nic nie wróciłabym do cywilizacji! Uwielbiam to, że otacza mnie przyroda, las mam na wyciągnięcie ręki, a przy domu mogę hodować i uprawiać co tylko chcę. Cieszy mnie rosnąca ilość słoików z przetworami i wizja pielęgnowania rosnących warzyw na wiosnę. Poszerzam moją wiedzę o ziołach, ogrodnictwie i babcinych metodach na wszystko.

......

Do wykonywania różnych wiejskich czynności, potrzebny jest odpowiedni ubiór, czyli gumiaki i chustka chroniąca głowę przed kurzem, wiatrem, lub pierzem wściekłych kur. Dlatego wzorując się na prywatnym stylu Elżbiety II, wymyśliłam idealnie nadający się na jesień strój. Kraciasta, wełniana marynarka od razu przywołuje na myśl charakterystyczną dla Wysp Brytyjskich, mgłę, chłodny wiatr i szkockie wrzosy, czyli wszystko to, czego jesienią można doświadczyć także w naszym klimacie. Żeby uszlachetnić ubiór, na głowę wybrałam jedwabistą chustę w róże i oryginalny rokokowy wzór. Tak odziana z ochotą oddaję się codziennym, wiejskim zajęciom, które są zarówno przyjemne, jak i pożyteczne.

(zdjęcia: Włóczykij)