Klara i senna mara

W taką noc jak dzisiejsza, może wydarzyć się wszystko... trzeba tylko w to mocno wierzyć!
......
Północ to godzina czarów.
......
W końcu zgasną ostatnie światła, wszystko roztopi się we wspomnieniach i cały dom uśnie w ciszy, przerywanej tylko cogodzinnym biciem stuletniego zegara. W mroku majaczyć będzie zarys choinki, anioły na niej wiszące, a w kryształowych szybach bufetu odbijać się będzie biel obrusu i gobelinowe poduszki na sofie. Kiedy w tej tajemniczej aurze nocy, pachnącej korzenną pomarańczą i przyprawami kolonialnymi wszystkich zmorzy sen, Klara pragnie chłonąć magiczne chwile i czeka, aż rozpoczną się czary. Rozmyśla o domku z piernika, o dziadku do orzechów, aniołach fruwających gdzieś daleko, o mroźnej zimie i lodowym sercu Królowej Śniegu... w końcu jednak uśnie, w swoim dużym, zimnym pokoju, pełnym obrazów i kwiatów, a jasny księżyc oświetli jej twarz w momencie, kiedy zza starej szafy z czeczoty wyłoni się król myszy...
I co dalej? Nie wiem, ale jestem pewna, że Klara da sobie radę z myszami. W końcu dzięki dziadkowi je mnóstwo orzechów, a te nie bez przyczyny nazywane są owocami mądrości. Mądrość jej pomoże.
......
I właśnie mądrości wszystkim Wam życzę!!!

Dziadek do orzechów to moja absolutnie najukochańsza świąteczna historia (Opowieść Wigilijna Dickens'a pojawiła się dużo później i choć też ją uwielbiam, to jednak nie darzę takim sentymentem.) Pełna magii, tajemnic, historia dziejąca się na granicy jawy i snu... kiedy Klara zasypia? Kiedy marzy, a kiedy widzi i czuje coś naprawdę? Czy Drosselmeyer to czarodziej? A poniżej pierwsza część mojej najpiękniejszej, świątecznej bajki dzieciństwa i zarazem pierwszego spotkania z HISTORIĄ i MUZYKĄ Dziadka do orzechów (kto chętny niech obejrzy wszystkie - choć zachwycić się nimi, tak naprawdę, może tylko dziecko!)