Ktoś tu ma kota!?

W pierwszy dzień Świąt wybrałam się na wycieczkę rowerową. Znudzona ciągłymi widokami Rusałki, Strzeszynka i Kiekrza, postanowiłam zapuścić się w przeciwne rejony Poznania – nad Wartę, by ugrzęznąwszy w wielkim błocku, wytaśtać, resztkami sił, rower na górę i znaleźć się właśnie tam – w najbardziej magicznym zakątku Poznania – na Śródce.
......
Tego miejsca nie da się opisać – trzeba je zobaczyć, a jeszcze lepiej poczuć. Poczuć klimat takiej małej enklawy artystycznej, zamkniętej w kilku uliczkach, z których każda jest niepowtarzalna. Kocie łby, urocze, zaklęte kamieniczki, odrapane ściany, zakurzone podwórza i górujący nad tym wszystkim budynek dawnej Kongregacji Filipinów...
A ów artyzm Śródki? Może wyraża się w muzyce, w fortepianowych wprawkach granych gdzieś na wysokości pierwszego piętra, może w postaci pana artysty w długim płaszczu z peleryną i francuskim berecie, który natychmiast skojarzył mi się z jakimś szalonym literatem? A może sprawiła to pani, prowadząca swojego starego męża po murku, niczym małego chłopca?
Pewne, że jest w tym miejscu magia. Magia codzienności – szarej, deszczowej i starej, gdzie jedynym odgłosem jest szept wysuszonych liści, przerzucanych przez wiatr na prawo i lewo; kiedy na to miejsce patrzy się, jak na najgorszą melinę, a szwendające się po pustych uliczkach, różnobarwne koty są jedynymi żywymi stworzeniami; oraz magia miejsca niezwykłego – kiedy ten kawałek przestrzeni staje się małym Montmartrem lub Buenos Aires, kamienice wydają się być kolorowe i tchnąć życiem; można sobie wyobrazić, że ktoś gra nieopodal na akordeonie, a każdy, ledwo oświetlony zaułek zdaje się zachęcać do intrygującej podróży i odkrycia największej tajemnicy, że oto za zakrętem...
.......
A spodobało mi się tam tak bardzo, że na następny dzień wróciłam – już nie sama, ale z aparatem fotograficznym (a w zasadzie telefonem). I na dodatek znalazłam przewodnika – kota. Łaził przede mną/za mną po całej Śródce, pokazał wszystkie tajemnicze zakamarki i skrytki, a przy okazji chyba polubił, bo gdy tylko nadarzyła się okazja mruczał, sadowił się na kolanach, lub usiłował wskoczyć na ramiona. Taki pieszczoch.